Special : SHADOWBN • thirty [end]

15:50

J’S PART

“เราบอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ วันนี้อาจารย์ปล่อยช้าด้วย พี่เจรอนานเลยเห็นมั้ย” เดินออกมาจากห้องไม่ทันไร คนตรงหน้าผมก็บ่นใส่กันเลย แต่เสียงนุ่มนิ่มแบบนี้เรียกบ่นก็คงจะไม่ถูกสักเท่าไหร่ แล้วดูทำหน้าสิ ไม่รู้ว่าโกรธผมที่มานั่งรอหรือโกรธอาจารย์ที่ปล่อยช้ากันแน่

“แค่นี้เอง บอกแล้วไงว่ารอได้” ผมตอบออกไปก่อนที่น้องจะทำหน้ามุ่ยไปมากกว่านี้

“ว่าไงพี่ มาทำไรอ่ะ” เสียงที่ดังมาจากไอ้คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังของน้อง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็ไอ้คิมไง
“เรื่องของกู” ผมตอบไปแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ดูก็รู้ว่ามันกำลังจะกวนตี_ผม
“โห กับน้องกับนุ่งนะพี่ ใช่ซี้ ผมมันชื่อคิมไม่ได้ชื่อจินหนิ”

“คิม แจ แบม เราไปก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้เราทักไปน้า” บอกตรงๆว่าอิจฉาครับ เจอน้องโหมดอยู่กับเพื่อนนี่โคตรน่ารักเลย ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าได้เป็นแฟนกับน้องแล้วน้องจะต้องน่ารักใส่ผมแบบนี้เหมือนกัน เฮ้อ แค่คิดใจมันก็เต้นแรงแล้ว อยากโดนน้องน่ารักใส่ครับ
“พี่เจ เดี๋ยวขึ้นรถเมล์ไปกันนะ นั่งไปสายเดียวก็ถึงบ้านเราเลย”
“อื้มรู้แล้ว พี่เคยไปแล้วไง”
“จริงด้วย เราลืมไปเลย”

เราสองคนรอรถไม่นาน โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะมาก บนรถมีที่นั่งเหลืออีกเยอะ เราตัดสินใจเลือกนั่งเบาะคู่เกือบหลังสุด ผมเลยได้นั่งข้างๆน้อง ความรู้สึกมันเขินๆน่ะครับ ไม่รู้ทำไม ผมก็เคยนั่งรถกับน้องมาแล้ว แต่ตอนนี้อยู่บนรถเมล์ได้นั่งชิดกันแบบนี้ บอกเลยว่าใจเต้นแรงกว่าตอนที่นั่งอยู่ข้างกันบนรถของผมอีก แต่ที่แปลกคือน้องไม่มีอาการเขินอะไรเลย มีแต่ผมที่เขินอยู่คนเดียว มันต้องไม่ใช่สิ คนแมนๆชิคๆอย่างผมเนี่ยนะจะมานั่งเขิน บ้าไปแล้ว

@ LE BREAD LAB

JIN’S PART

กว่าจะนั่งรถมาถึงที่ร้านตั้งนาน เรานั่งตัวเกร็งมาตลอดทางเลย ปวดตัวไปหมดแล้ว ทำไมพี่เจต้องมานั่งชิดๆกับเราด้วย อยู่บนรถยังไม่ได้คุยกันเลยซักคำ ก็คนมันเขินนี่นา จะให้หันไปคุยได้ยังไง หันไปแค่นิดเดียวก็เจอหน้าพี่เจแล้ว ใครบอกว่าเราไม่เขิน เป็นเพราะเราเก็บอาการเก่งต่างหาก

“สวัสดีค่ะ ยิน.. อ้าว น้องจิน วันนี้มาอีกแล้ว เอาเมนูเดิม กลับบ้านใช่มั้ยเอ่ย” พอเข้ามาในร้านก็ได้ยินเสียงของพี่จูลี่เจ้าของร้านเลย เรามาเกือบทุกวัน พี่จูลี่จำได้อยู่แล้ว ^^
“วันนี้น้องจินมากินที่ร้านครับ”
“โอเคจ้า เลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยนะ”
“คร้าบบบ”

“พี่เจอยากกินอะไร เดี๋ยวเราไปสั่งให้”
“เดี๋ยวพี่สั่งให้” ก็ดีเหมือนกัน นั่งเกร็งมาตั้งนาน เรายังเมื่อยอยู่เลย งั้นฝากพี่เจไปสั่งก็คงไม่เป็นไรเนอะ
“เราเอานมสตรอเบอร์ 1ขวด แล้วก็เค้กชิ้นนึง เค้กอะไรก็ได้ครับ”
“โอเคครับ”
_

พี่เจคุยอะไรกับพี่จูลี่น่ะ ทำไมนานจัง แค่ไปสั่งของเองนี่นา ดูสิคุยแล้วก็ยิ้มใหญ่เลย มันสนุกขนาดนั้นเลยหรอ อยากรู้จัง แต่ถ้าถามพี่เจต้องคิดว่าเราเป็นคนเสียมารยาทแน่ๆเลย ToT

J’S PART

“ผมไปก่อนนะครับ จินมองมาแล้ว”
“จ้า เสร็จแล้วก็บอกนะ เดี๋ยวพี่ยกของไปให้” หลังจากที่ผมมาเก็บข้อมูลเล็กๆน้อยๆแล้วก็ดีลบางอย่างกับพี่เจ้าของร้านก็ถึงเวลาต้องกลับไปที่โต๊ะแล้วครับ เพราะน้องอาจจะสงสัยได้
“พี่เจ”
“อื้ม ว่าไง”
“ไม่มีอะไรครับ” นี่ไง หน้าตาขี้สงสัยแบบนี้ปิดไม่มิดหรอกครับ คงอยากรู้ว่าผมไปคุยอะไรกับพี่เจ้าของร้านแน่ๆ

ว่าแต่ว่า ผมจะเริ่มยังไงดี การขอเป็นแฟนนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ ผมไม่ใช่คนกากนะครับ ถึงจะรู้ว่าน้องก็ชอบผมเหมือนกัน แต่เวลาจะขอเป็นแฟนนี่ก็กลัวเสียงสั่นอ่ะครับ เดี๋ยวไม่เท่ห์ในสายตาน้อง

“จินมาซื้อนมให้พี่ทุกวันเลยหรอ”
“เอ่อ..คือเรา”
“ซื้อบ่อยจนสนิทกับเจ้าของร้านเลยสินะ”
“ไม่ได้ซื้อทุกวัน เราซื้อเกือบทุกวันต่างหาก” เฮ้อ น่ารักจังเลยครับ ใครก็ได้ช่วยไอ้เจคนนี้ที
“แล้วทำไมถึงเลือกนมสตรอเบอร์รี่ล่ะ” ผมอยากรู้จริงๆครับว่าทำไมน้องถึงเลือกนมสตรอเบอร์รี่ ทั้งๆที่มันดูไม่เข้ากับผมเลยด้วยซ้ำ
“เราชอบ เลยคิดว่าถ้าพี่เจได้ลองก็น่าจะชอบเหมือนกัน”
“จิน”
“อื้อ ว่าไงครับ”
“รู้ใช่มั้ยว่าพี่ชอบเรา”
“อื้อ รู้แล้ว” ตอนนี้แก้มนุ่มนิ่มของน้องมันเริ่มเปลี่ยนสีแล้วครับ นี่กำลังเขินผมจริงๆสินะ อยากบอกเหมือนกันครับว่าผมก็เขิน
“ความจริงแล้วพี่ต้องขอบคุณไอ้คิมมันนะ ถ้ามันเอาใบสมัครมาส่งเองพี่คงไม่ได้ยืนทะเลาะอยู่กับเราแน่ๆ”
“ครับ”
“แล้วก็ขอบคุณนะที่โดนว่าขนาดนั้นแล้วยังชอบพี่อยู่ ขอโทษที่พี่รู้ตัวช้าไป แต่ตอนนี้พี่รู้ใจตัวเองแล้วนะ”
“ทำไมพี่จูลี่ทำของนานจัง เดี๋ยวเราเดินไปดูก่อนนะ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่เค้าก็มา” คนเขินเริ่มหาอะไรทำกลบเกลื่อนแล้วครับ พอยิ่งทำแบบนี้แล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
“ไม่เป็นไรๆ เราเดินไปดูแป๊ปเดียว”
“เขินหรอ”
“ㅍㅅㅍ”
“พี่ให้เวลาทำใจ5นาทีนะ จะได้ไม่เขิน”
“พี่เจล้อเราหรอ”
“ล้ออะไร พี่ป่าว” ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่พอน้องพูดแบบนี้แล้วทำให้ผมนึกถึงตอนที่น้องบอกชอบผมเลย อยู่ดีๆก็มาขอเวลา5นาที เลิกคุยกันก่อนเพราะเขิน
“พี่เจ ที่ชวนเรามาวันนี้เนื่องในโอกาสอะไรหรอ”
“แล้วเราอยากให้วันนี้มันเป็นวันพิเศษแบบไหนล่ะ”
“เราจะรู้ได้ยังไงเล่า”
“แล้วอยากรู้มั้ย”
“อื้อ” เข้าทางเลยครับ เวลานี้แหละเหมาะสมที่สุดแล้ว
“จิน”
“ครับ”
“ขอบคุณนะที่ให้พี่เป็นคนพิเศษสำหรับจิน ต่อไปนี้พี่อยากให้เรามาเป็นคนพิเศษของพี่ด้วย”
“ㅍㅅㅍ”
“เป็นแฟนกันนะ”

JIN’S PART

“เป็นแฟนกันนะ” เราคิดว่าเราต้องฝันไปแน่ๆ แต่เราหยิกแขนตัวเองแล้วเจ็บมากๆเลย นี่ไม่ใช่ฝันงั้นหรอ ToT พี่เจขอเราเป็นแฟนเนี่ยนะ จะเป็นไปได้ยังไง
“คือ..”
“จะไม่ตอบพี่ตอนนี้ก็ได้นะ พี่รู้ว่าเรายังไม่พร้อม” เราควรตอบตกลงไปเลยดีมั้ย หรือควรถามคุณแม่ก่อนดี เฮ้อ ทำยังไงดี เราไม่เคยมีคนขอเป็นแฟนนี่นา
“พี่เจ”
“ครับ” ทำไมพี่เจต้องทำหน้าตาเศร้าแบบนั้นด้วย ถ้าเราไม่ตอบ พี่จะต้องเสียใจแน่ๆเลย เราอยากเป็นแฟนกับพี่เจ เราจะตกลงแล้ว พี่เจอย่าร้องไห้นะ
“เรา..เป็นแฟนกันนะ”
“ครับ เราจะเป็นแฟนกัน” นี่ไง พี่เจยิ้มแล้ว พี่เจไม่เศร้าแล้ว
“จิน พี่มีอะไรจะบอก”
“อื้อ ว่าไงครับ”
“เอาหูมาใกล้ๆ จะได้ได้ยินชัดๆ”
“อ่า..ครับ” แค่นี้ก็ได้ยินแล้วนี่นา ทำไมต้องเอาหูไปใกล้ๆด้วย แต่ไม่เป็นไร เรายื่นไปนิดนึงก็ได้
“ที่พี่พามาวันนี้ ก็เพราะว่าวันนี้เราเป็นแฟนกันวันแรกนะครับ”
ฟอดดดด~
“O.O” พี่เจทำอะไรเนี่ย มาหอมแก้มเราได้ยังไง
“ของขวัญสำหรับวันนี้นะ”
“พี่เจ มาหอมแก้มเราได้ยังไง ดูสิคนเยอะแยะเลย”
“ไม่มีใครเห็นนี่ พนักงานก็ไม่มี”
“O.O”
“เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งบ้านนะ จะไปขอโทษคุณแม่ด้วยที่หอมลูกคุณแม่แต่ยังไม่ได้ขออนุญาตเลย” ฮืออ ไม่ได้นะ คุณแม่จะรู้ไม่ได้ ถ้าคุณแม่รู้เราต้องโดนล้อแน่ๆเลย
“ไม่เป็นไรครับ คุณแม่คงไม่ว่าหรอก พี่เจไม่ต้องบอกคุณแม่หรอกเนอะ”
“งั้นหรอ ถ้าคุณแม่ไม่ว่า พี่ขอหอมอีกข้างละกันนะ”
ฟอดดดด~
“พี่เจ!”
“ใช้ครีมอะไรทำไมแก้มนุ่มจัง หอมด้วย” พี่เจพูดอะไร นิสัยไม่ดีเลย ชอบฉวยโอกาสแล้วยังมาทำให้เราเขินอีกนะ
“เราไม่คุยด้วยแล้ว”

ทำไมเค้กยังไม่มาอีก วันนี้พี่จูลี่เอามาเสิร์ฟช้าจัง วันนี้ลูกค้าไม่มีเลยนี่นา เราเดินไปดูหน่อยดีมั้ย ทิ้งให้พี่เจอยู่คนเดียวไปเลย

J’S PART

“จะไปไหนครับ” อยู่ดีๆน้องก็ลุกขึ้นไปเฉยเลย หรือว่าน้องโกรธที่ผมหอมแก้มน้องรึเปล่า
“เราจะไปดูของที่สั่ง มาช้ามากๆเลย” ค่อยสบายใจหน่อยครับ นึกว่าโกรธกันแล้วจะหนีกลับบ้านซะอีก นี่ถ้ารู้ว่าผมดีลอะไรไว้กับพี่เจ้าของร้านจะโกรธกันมั้ยเนี่ย
“พี่ไปเองๆ”

_

“เป็นไงบ้าง สำเร็จมั้ยคะ?”
“ครับ ตอนนี้พี่เปิดร้านได้ตามปกติเลยนะครับ ขอโทษที่รบกวนครับ”
“ไม่เป็นไรจ้า ถือว่าได้ช่วยให้น้องจินมีแฟน แล้วของนี่จะถือไปเองเลยมั้ย หรือให้พนักงานยกไปจ๊ะ”
“ผมยกไปเลยดีกว่าครับ” ต้องขอบคุณพี่เจ้าของร้านมากๆที่ยอมเปลี่ยนป้ายเป็นปิดร้านตอนที่ผมขอน้องเป็นแฟน ผมไม่อยากให้ใครมารบกวนเวลาที่สำคัญของเราน่ะครับ แล้วเวลาผมจะหอมแก้มน้องเนี่ย ถ้าคนเยอะน้องต้องอายแน่ๆ ผมเลยขอดีลกับพี่เจ้าของร้านไว้ก่อน ที่หอมแก้มนี่เป็นแผนนะครับ คิดไว้ตั้งแต่ที่บ้านแล้วว่าจะหอมยังไงดี คิดแล้วก็อยากหอมอีกเลยครับ เฮ้อ..

__________________________

อ่านสเปจบแล้วมีต่อในจอยต่อนะคะ thirty [end]  จ้า ^^ ใครไม่อ่านระวังพลาดน้า 😄😄

♡ Special : SHADOWBN • twenty-four

19:19 PM

J'S PART

"ว่าไง"
"คอลได้รึป่าว"
                                     "อื้อ"

หลังจากที่ข้อความนั้นส่งมา นิ้วของผมมันก็กดโทรออกโดยไม่ทันคิดเลยครับ นอกจากปากผมมันจะไวแล้ว มือผมก็ยังไวอีกด้วย ทำยังไงดีล่ะ ผมยังไม่ได้คิดเลยว่าจะชวนน้องคุยเรื่องอะไร แค่ทำตามที่ไอ้แจ็คมันบอกมาเท่านั้น ผมรอสายไม่นาน จากเสียงรอสายก็กลายเป็นเสียงนุ่มๆของน้องตอบรับกลับมา

"ฮัลโหลครับ"
"เสียงง่วงจังเลยนะ" คำทักทายโง่ๆที่ผมคิดได้ เฮ้อ..คิดได้แค่นี้หรอวะไอ้เจ
"เราไม่ได้ง่วงนะ"
"รบกวนรึป่าว"
"ไม่ครับ"

ผมกับจินเราคุยกันต่อหน้าบ่อยครับ แต่คุยกันทีไรก็ไม่ค่อยคุยกันดีๆหรอก ไม่รู้ทำไม แต่พอมาโทรคุยกันตอนกลางคืนก่อนแบบนี้แล้วมันรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่าเราสองคน.. เหมือนแฟนกัน

มันเป็นความคิดของผมคนเดียว ถึงทำให้ผมประหม่าเวลาคุยกับน้องแบบนี้ยังไงล่ะ

"พี่เจมีอะไรรึป่าว"
"แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ" ไม่แถหรอกครับ ตอบไปตรงๆนี่แหละ
"เรานึกว่าจะคุยเรื่องงาน"
"ไม่ใช่เรื่องงานแล้วคุยไม่ได้หรอ"
"อ่า..ได้สิ"

ผมควรจะคุยเรื่องอะไรต่อดี ตื่นเต้นครับบอกตรงๆ ปกติในแชทน้องจะชวนคุยตลอด แต่พอมาคุยแบบนี้แล้วดูเงียบไปเลย ผมจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะครับว่าน้องเขิน เพราะเป็นผมที่แอบชอบน้องฝ่ายเดียว เป็นไปไม่ได้เลยครับที่น้องจะมาชอบผมกลับ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันมันก็ไม่น่าประทับใจแล้ว มีหลายคนที่เข้ามาคุยกับน้อง คุยดีกว่าผมอีก ใครๆก็ต้องชอบคนดีๆอยู่แล้วแหละครับ

"วันนี้เงียบๆ เหนื่อยหรอ"
"ไม่เหนื่อย เราสบายดี"
"..."
"พี่เจ"
"ว่า"
"วันนี้ซ้อมเหนื่อยมั้ย"
"ไม่เหนื่อย"
"ซ้อมหนักมากเลยนี่นา ไม่เหนื่อยสักนิดเลยหรอ" บอกผมทีครับว่านี่เป็นแค่ประโยคคำถามธรรมดาๆ น้องไม่ได้กำลังเป็นห่วงผม

"นิดหน่อย"
"อยากพักรึป่าวครับ"
"จะไล่กันถูกมั้ย"
"ไม่ใช่นะ เราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"
"แล้วมันแบบไหนล่ะ" แค่อยากฟังคำว่าเป็นห่วงน่ะครับ ทั้งๆที่น้องไม่ได้จะพูดมันออกมาเลย
"เรากลัวพี่เจเหนื่อย"

JIN'S PART

"เรากลัวพี่เจเหนื่อย"

ความจริงแล้วเราไม่ได้อยากพูดคำนี้เลย เราอยากบอกพี่เจว่าเราเป็นห่วง วันนี้พี่เจซ้อมหนักมาก เพราะอาทิตย์หน้าก็จะแข่งแมทช์จริงแล้ว ไม่เหมือนครั้งก่อนที่แค่แข่งคัดเลือกสาย แต่เราไม่กล้าพูดออกไปหรอกนะ ถ้าพูดออกไปต้องตลกแน่เลย

"เราเป็นห่วงพี่เจ" บอกได้แค่ในใจเท่านั้นแหละ

"จะนอนกี่โมง"
"กี่โมงก็ได้ เราโตแล้ว"
"ตีสองไหวมั้ย"
"..." ตีสองงั้นหรอ? เราจะนอนตีสองได้ยังไง พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนี่นา ถ้าคุณแม่รู้ต้องโดนดุแน่ๆเลย
"ไม่ไหวสินะ"
"พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะพี่เจ"
"สบายอยู่แล้ว"
"คุณแม่พี่เจจะดุมั้ย เรากลัวคุณแม่ดุ"
"ล็อคประตูไว้สิ"

จริงด้วย ถ้าล็อคประตูคุณแม่ก็ไม่รู้แล้วนี่นา...

"เงียบทำไม อย่าบอกนะว่ากำลังจะล็อคประตูอ่ะ"
"พี่เจรู้ได้ยังไง"
"พี่แค่ล้อเล่นนะ อย่าทำจริงล่ะ"
"..." เรากำลังจะเดินไปล็อคประตูแล้วเนี่ย
"เกือบทำลูกเค้าใจแตกแล้วมั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ"
"พี่เจ เราจะคุยกันจนถึงตีสองจริงๆหรอ"
"เราอยากเลิกคุยเมื่อไหร่พี่ก็จะวางตอนนั้นแหละ"

ทำยังไงดีล่ะ เราไม่อยากเลิกคุยกับพี่เจเลย ถ้างั้นก็ต้องคุยกันไปถึงเช้าเลยน่ะสิ ทำไมต้องให้เราตัดสินใจด้วย พี่เจเป็นคนชวนคุยก็ต้องเป็นคนวางเองสิ ทำแบบนี้แล้วเราจะตอบยังไง

"พี่เจนั่นแหละ จะวางก็วางเลย" ไม่รู้จะตอบอะไรนี่นา ถ้าเราบอกว่าไม่อยากวางพี่ก็จะต้องสงสัยแน่ๆ ตอบแบบนี้แหละดีแล้ว แต่ใจจริงก็ไม่อยากให้วางหรอกนะ อย่าเพิ่งวางเลยนะครับพี่เจ...
"ไม่วาง ยังไงพี่ก็ไม่วางก่อน" นี่ไง ดื้อๆๆๆ พี่เจดื้อ
"อือๆ ก็ได้ๆ" เราไม่วางง่ายๆหรอกนะ พี่เจนั่นแหละต้องแพ้ วางก่อนเรา คอยดูสิ
"นี่ บาสแมทช์หน้าพี่ก็ลงนะ"
"อื้อ เราก็ต้องทำสวัสดิการเหมือนกัน"
"จะมาดูใช่มั้ย"
"..." ไม่พลาดอยู่แล้ว เราจะพลาดได้ยังไง พี่เจรู้รึป่าวว่าเวลาตัวเองเล่นบาสน่ะดูดีแค่ไหน ใครๆเห็นก็ต้องหลงเสน่ห์พี่เจทั้งนั้น ไม่อยากให้ใครเห็นเลย อยากให้พี่เจเล่นบาสให้เราดูคนเดียว แต่เราก็ทำไม่ได้
"ไม่มาหรอ"
"เราดูก่อนนะ อาจจะยุ่งเรื่องสวัสดิการ"
"ไม่บังคับ แต่อยากให้มาดูนะ"
"อื้อ"

1 ชั่วโมงผ่านไป..

J'S PART

"หลับแล้วหรอ"
"..."
"จิน"
"'งืออ ไม่หลับๆ เพิ่งสามทุ่มเอง" โกหกเก่งจริงๆเลยเด็กคนนี้ เสียงกรนเบาๆเป็นหลักฐานได้ดีเลยว่าน้องหลับไปแน่ๆ
"แต่พี่ได้ยินเสียงกรน"
"ไม่ใช่เสียงเรานะ"
"ง่วงแล้วก็วาง"
"พี่เจก็วางสิ"
"ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่กดวางก่อน" แน่นอนครับ ผมจะรักษาสัญญา ผมบอกไว้แล้วว่าจะไม่วางก่อน ที่ผมไม่อยากวางเพราะอยากคุยกับน้องน่ะครับ ง่ายๆไม่อ้อมค้อม แต่ถ้าน้องอยากวางก่อน ผมก็ให้สิทธิ์ที่จะกดวางได้เลย
"พี่เจ"
"ว่า" เสียงง่วงขนาดนี้ยังบอกว่าไม่ง่วงอีก เด็กดื้อเอ้ย
"เราชวนคุยไม่สนุกหรอกนะ"
"ไม่ได้อยากสนุก อยากคุยด้วย"
"ทำไมพี่เจไม่กดวาง รอเราทำไม"
"เรานั่นแหละ ง่วงแล้วทำไมไม่วาง" ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองอีกครั้งหรอกครับว่าน้องก็ไม่อยากวาง แค่ถามไปเฉยๆ แต่มันจะมีเหตุผลอะไรล่ะครับที่น้องไม่อยากวาง
"..."
"นอนเถอะ เดี๋ยวพี่วางเอง"
"แต่พี่เจบอกว่าจะไม่วางก่อน"
"เห็นเด็กง่วงแล้วสงสาร ยอมแพ้ก็ได้" สงสารจริงๆนั่นแหละครับ อยากทำตามคำพูดของตัวเอง แต่ถ้ามันทำให้น้องนอนดึก ผมยอมแพ้เองก็ได้ ถึงจะได้คุยกันแค่ชั่วโมงกว่าๆผมก็โอเค นี่มันเพิ่งเริ่มต้นนี่ครับ วันต่อๆไปผมค่อยคุยใหม่ก็ได้ ถือคติช้าๆได้พร้าเล่มงามไว้ครับ ยอมเป็นคนแพ้เองดีกว่า
"เราไม่ง่วง"

เด็กดื้อ ยังไงก็ยังคงเป็นเด็กดื้ออยู่วันยังค่ำ...

"ทำไม อยากคุยต่อหรอ"
"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ๆ เราวางเองก็ได้ ไม่ได้อยากคุยต่อเลย"
ตู้ด ตู๊ด ตู๊ด.........

เห้ย! ผมแค่ล้อเล่นเอง วางกันไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ผมยังไม่ทันได้บอกฝันดีเลย ทิ้งกันกลางทางแบบนี้ได้ไง ถึงผมจะบอกให้น้องวางก่อนแต่มะนก็ต้องหลังจากที่ผมบอกฝันดีแล้วสิ ที่เค้าว่ากันว่าคนน่ารักมักใจร้ายมันเป็นแบบนี้นี่เอง งานนี้ต้องมีเคลียร์กันหน่อยแล้วล่ะครับ ( -_-ˑˑ)

**ตอนนี้ยังไม่จบจ้า ยังมีต่อที่จอยนะคะ กลับไปอ่านกันได้เลยยยย**

♡ Special : SHADOWBN ● twenty-one

@ Catlover Garden


J'S PART

ตัวอาคารสีขาวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง มีสนามหญ้าเล็กๆอยู่ตรงทางเข้าทำให้คนที่ได้มาเยือนรู้สึกเหมือนได้มาเที่ยวสวนดอกไม้สวยๆ แต่แตกต่างกันตรงที่มีลูกแมววิ่งเล่นกันเต็มไปทั่วทั้งพื้นที่ แดดอ่อนๆในฤดูหนาว ไม่ได้ทำให้อากาศนั้นอบอุ่นขึ้น แต่แมวตัวน้อยๆเหล่านี้สามารถทำให้ผูมาเยือนรู้สึกอุ่นใจได้เพียงแค่เดินมาถึงหน้าประตูเท่านั้น เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งอยู่ทางด้านใน ทำให้รู้ได้ว่าภายในตัวร้านนั้นมีแมวตัวน้อยๆกำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน ทุกอย่างที่นี่ดูน่ารักไปหมด ตั้งแต่โต๊ะไม้ตัวเล็กๆ สำหรับเป็นที่นั่งของลูกค้า ขนมเค้กรูปแมวหลากหลายแบบ ของเล่นแมวชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่กระจายกันอยู่ตามที่นั่ง 

สถานที่น่ารักๆแบบนี้ ดูเหมาะกับคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆผมตอนนี้เหลือเกิน..



"อย่าแย่งกันซี่ เดี๋ยวเราแบ่งให้"
"น่ารักจัง งืออออออ"
"กินเยอะๆน้า เราแบ่งให้เยอะๆเลย"

วันนี้ผมได้ยินประโยคแบบนี้มาประมาณเกือบยี่สิบรอบได้ นับตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน  ใช่แล้วครับ มันจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้เลย นอกจากเด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงหน้าของผมในตอนนี้ สั่งน้ำปั่นและชีสเค้กมาแต่มันยังไม่พร่องลงเลยแม้แต่นิดเดียว

"ให้แต่อาหารแมว ตัวเองไม่กินรึไง"
"ให้น้องแมวกินก่อนก็ได้นี่นา ถ้าพี่เจหิวก็กินก่อนเลย"
"พี่กินหมดไปตั้งนานแล้ว"
"เราขอเล่นกับน้องแมวแป๊ปนึงซี่ นะๆๆ"

นั่นแหละครับ ตอนนี้ทั้งผม เจ้าชีสเค้กและนมพีชปั่นได้กลายเป็นธาตุอากาศไปเรียบร้อยแล้ว แต่ผมก็ยังชนะเจ้าเค้กและน้ำปั่นพวกนั้นอยู่ดี เพราะเด็กน้อยข้างหน้าก็ยังคุยกับผมอยู่ ไม่ได้เมินผมแบบเจ้าสองอย่างนั่น

"คิกๆๆๆ อย่าเลียมือเราซี่"
"อยากกินชีสเค้กหรอ"
"พี่เจ น้องแมวกินชีสเค้กได้มั้ย"

"กินไม่ได้"
"น่าสงสารจัง ตัวเองกินไม่ได้นะเจ้าแมวน้อย แต่ไม่เป็นไร เราจะกินแทนเองนะ"

และในที่สุดน้องก็กินมันสักที

"พี่เจ เราออกไปเล่นกับน้องแมวที่สนามกันมั้ย"
"ข้างนอกเย็นจะตาย ไม่หนาวรึไง"
"น้องอยู่กันตั้งเยอะ เราก็ต้องอยู่ได้ ถ้าพี่เจไม่ไปก็รอข้างในไปก่อนนะ"
"ไปด้วยกันสิ"

"เย็นจัง.." ทันที่เดินออกมาผมก็ได้ยินสียงจากเด็กน้อยตรงหน้าทันที
"หนาวก็เข้าไปข้างใน"
"เราทนได้ เราอยากเล่นกับน้องทุกตัวเลย"
"เพราะดื้อแบบนี้ไง.. ดูสิ แก้มแดงหูแดงหมดแล้ว"


JIN"S PART

"เพราะดื้อแบบนี้ไง.. ดูสิ แก้มแดงหูแดงหมดแล้ว"
"O.O;"
หลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ มือทั้งสองข้างของพี่เจก็เปลี่ยนตำแหน่งมาอยู่ที่แก้มของเรา
งือออออ ทำยังไงดี จะปรึกษาคิม แบม แจนก็ไม่ได้ ตอนนี้แก้มเราต้องแดงมากๆแน่เลย
"แก้มแดงยิ่งกว่าเดิมแล้วเนี่ย เข้าข้างในเถอะ"

เราเขินพี่เจนั่นแหละ อยู่ดีๆมาจับแก้มเราได้ยัง เราไม่อนุญาตินะ ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้ เดี๋ยวพี่เจก็ได้ยินกันพอดี

"ขะ.. เข้าก็ได้" ควมจริงเราก็ยังอยากเล่นกับน้องแมวต่อ แต่ถ้ายังอยู่แบบนี้ เราต้องเขินพี่เจอีกแน่ๆ ไว้จินจะมาเล่นด้วยใหม่ครั้งหน้านะน้องแมว


"พี่เจถ่ายรูปเราหรอ"
"ถ่ายแมวต่างหาก" ก็เห็นๆกันอยู่ว่าถ่ายรูปเรา จะมาปฎิเสธได้ยังไง แบบนี้เค้าเรียกแอบถ่ายรึป่าวนะ แต่เราก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอก ถ้าพี่เจบอกว่าไม่ได้ถ่ายก็คือไม่ถ่ายก็แล้วกัน

"อยากกินอะไรอีกมั้ย"
"เราอยากกินโทสต์"
"'งั้นก็เอาช็อคโกแลตโทสต์กับนมปั่นแก้วนึงละกัน"
"มื้อนี้เราขอจ่ายสิ"
"พี่จ่ายเอง"
"แต่ครั้งที่แล้วพี่เจจ่าย"
"ครั้งนี้พี่ก็จะจ่าย"
"อย่าดื้อสิ ไหนพี่เจบอกครั้งนี้ให้เราจ่ายไง" ใช่ เรายังจำได้ ที่ไปกินเค้กด้วยกันครั้งที่แล้ว พี่เจบอกว่าจะให้เราจ่าย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงจะจ่ายอีกล่ะ แบบนี้มันไม่ดีเลย จะให้เรากินอย่างเดียวได้ยังไง เราไม่พอใจ เราจะโกรธพี่เจแล้ว

"งั้นก็จ่ายแค่ที่ซื้อไปฝากคุณแม่"
"ผิดสัญญานี่นา"
"จ่ายคนละครึ่ง โอเคมั้ย เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว"
"ก็พี่เจไม่ให้เราจ่าย"
"ให้จ่ายแล้วนี่ไง"


J"S PART

"ก็พี่เจไม่ให้เราจ่าย"
"ให้จ่ายแล้วนี่ไง"

ทำไมต้องทำหน้าตาแบบนั้นด้วยนะ นี่ผมทำอะไรผิดรึป่าว แค่ไม่ได้จ่ายค่าเค้กมันน่าเสียใจขนาดนั้นเลยหรือไง เจ้าเด็กนั่นจะรู้ตัวรึป่าวว่าเวลาทำหน้าแบบนั้นแล้วมันทำให้ผมคนนี้ต้องใจอ่อนทุกที คิดว่าตัวเองน่ารักมากสินะ ใช่! มันน่ารักมากๆยังไงล่ะ ถ้าไอ้แจ็คกับไอ้คิมรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้ มันต้องล้อไม่เลิกแน่ๆ

"ซื้อไปฝากน้องจูเนียร์ด้วยสิ เด็กๆน่าจะชอบกินเค้กนะ"
"น้องจูเนียร์ชอบกินเค้กนมสด"
"แล้วเราล่ะ ชอบกินอะไร" ปากผมมักไวกว่าความคิดเสมอ..
"เราชอบทุกอย่างที่เป็นสตรอเบอร์รี่"

สตรอเบอร์รี่งั้นหรอ? ทำไมถึงชอบเหมือนผมเลยนะ แต่มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ใครๆก็ชอบสตรอเบอร์รี่กันทั้งนั้น เมื่อไหร่ที่พูดถึงสตรอเบอร์รี่ ทำไมในความคิดของผมมันก็จะนึกไปถึงเรื่องนั้นตลอด

นมสตรอเบอร์รี่ในล็อกเกอร์จากใครคนนั้น...

จะว่าไป.. ผมก็นึกขึ้นได้ว่าจะถามอะไรเจ้าเด็กนี่สักหน่อย พอขึ้นรถมาก็ลืมไปเลย


JIN'S PART

ทำไมจู่ๆพี่เจถึงนิ่งไปล่ะ เราตอบอะไรผิดรึป่าว

"จิน"
"ครับ?" ตกใจหมดเลย อยู่ดีๆก็เรียกชื่อเราออกมาเสียงดัง คนทั้งร้านคงรู้กันหมดแล้วว่าเราชื่อจิน
"แถวบ้านมีร้านขนมเยอะเลยหรอ"
"อื้อ อร่อยทุกร้านด้วย เราชิมมาหมดแล้ว"
"แล้วร้านสีชมพูๆ ที่อยู่ตรงหัวมุมก่อนถึงบ้านจินน่ะ รู้จักด้วยรึป่าว"
"ร้านสีชมพูๆ..หรอ"

ไม่ใช่หรอกมั้ง พี่เจคงไม่ได้หมายถึง...

"ขากลับพาแวะหน่อยสิ"

ร้านนมสตรอเบอร์รี่ของพี่เจ...


end. ______________________


     ร้านนมสตรอเบอร์รี่ที่น้องจินให้พี่เจค่ะ เผื่อใครนึกภาพไม่ออกนะคะ